دانشنامه اسلامی
واژه تأسیس در لغت به معنای آغازیدن و بنیان نهادن و امضا به معنای انجام دادن و اجرای یک تصمیم است. واژه تأسیس در دانشهای هیئت و نجوم ، عروض، کلام ، فقه و اصول به صورت اصطلاحی خاص درآمده است. این اصطلاح در فقه و اصول به معنای افاده مضمونی جدید در برابر اصطلاح «تأکید» به معنای بیان دوباره مضمون پیشین به کار رفته که از پیشینه دراز و کاربرد فراوان در این دو دانش برخوردار است.
[ویکی فقه] امضا و تأسیس، نوعی ملاک در طبقه بندی گزاره های دینی براساس بودن آن ها قبل از اسلام یا پیدایش آن ها در دین جدید است.
واژه تأسیس در لغت به معنای آغازیدن و بنیان نهادن و امضا به معنای انجام دادن و اجرای یک تصمیم است. واژه تأسیس در دانشهای هیئت و نجوم ، عروض، کلام ، فقه و اصول به صورت اصطلاحی خاص درآمده است. این اصطلاح در فقه و اصول به معنای افاده مضمونی جدید در برابر اصطلاح «تأکید» به معنای بیان دوباره مضمون پیشین به کار رفته که از پیشینه دراز و کاربرد فراوان در این دو دانش برخوردار است.
کاربرد فقهی
واژه امضا نیز در علم فقه، کاربردهای گوناگونی دارد؛ از قبیل: تأیید و تنفیذ برخی معاملات، اجرا و تنفیذ حکم قاضی ، دادن برخی اختیارات و اجازه برخی تصرفات به اشخاص یا تأیید تصرفات پیشین آنها.
اصطلاح متداول
اصطلاح متداول تأسیس و امضا در ارتباط با نوعی طبقه بندی احکام شریعت مطرح شده که ملاک آن، تقنین بدوی یا تأیید احکام پیشین است. مفهوم تأسیس و امضا تا حدودی از مفاهیم نسبی به شمار آمده و ازاین رو در تعیین محدوده هر یک از آن ها تهافتهایی به چشم می خورد. در طبقه بندی احکام امضایی می توان آن ها را بر سه گونه شمرد: امور عقلایی و مقبول نزد همگان، آداب و رسوم ملتها، و بقایای شرایع پیشین. برخی در نگاهی کاربردی به این تقسیم بندی، احکام وحیانی در مقام الزام شرعی را تأسیس و احکام عقلایی و عرفی را که در شریعت مورد تأیید قرار گرفته اند امضایی شمرده اند.
← ابعاد عقیدتی و اخلاقی دین
...
