دانشنامه اسلامی
واژه «سَبْت» که در زبان عبری «شبات» خوانده می شود به معنای استراحت کردن، پایان کار، مرگ و یکی از روزهای هفته، می آید.
وجه نامگذاری به اصحاب سبت
وجه نامگذاری این روز به «سبت» در نزد یهود، پایان یافتن خلقت آسمانها و زمین و موجودات دیگر در آن زمان یا تعطیلی کار در آن روز و استراحت یهود و پرداختن به عبادت خداوند است.
اصحاب سبت از قوم بنی اسرائیل
«اصحاب سبت» از قوم بنی اسرائیل بودند: «لُعِنَ الَّذینَ کَفَروا مِن بَنی اِسرءیلَ...» و در شهری ساحلی به نام «اَیله» میان «مصر» و «مدین» یا «مدین» یا «طبریه» یا «مقنا» (که بین «مدین» و «عینونا» قرار داشته) زندگی می کرده اند. این قوم در عصر پیامبری حضرت داود (علیه السلام) بوده و شمار آنان را ۷۰۰۰۰ یا ۱۲۰۰۰ نفر گفته اند. گروهی از مورخان و مفسران نیز آن ها را بخشی از قوم ثمود پنداشته اند که بر اثر همجواری با بنی اسرائیل به دیانت یهود گرویده اند.
تبین داستان
...
