دانشنامه اسلامی
وی به حیمی، بخشی از کوْکبان یمن، منسوب بود. او در ۱۰۷۳ در شِبام، شهری در دامنه کوه کوکبان، به دنیا آمد و در همان جا پرورش یافت؛ از این رو، شبامی و کوکبانی نیز خوانده شده است. از او به سبب زیدی مذهب بودنش، با نام زیدی نیز یاد شده است.
سلسله نسب حیمی به نشوان حِمْیری می رسد. وی در خانواده ای عالم رشد یافت. پدرش قاضی و شاعر، و جدش، حسن بن احمد، قاضی و کاتب و ادیب بود. زِرِکلی، با توجه به شهرت جدش، او را ابن حیمی ذکر کرده است.
حیمی علوم گوناگون را نزد پدر و دیگر دانشمندان شبام و کوکبان، مانند حسین بن حسن عَوّامی و احمد بن ناصر مِخْلافی، فرا گرفت.
حیمی در میدان خطابه
او خوش اخلاق و باوقار بود و از یاران خاص المنصور حسین بن متوکل، از امامان زیدی یمن، به شمار می رفت. وی خطیبی توانا بود و در به کارگیری صنایع بدیعی در خطبه ها مهارت داشت.
حیمی پیش از خلافت حسین بن متوکل، خطیبِ جهادش بود و در زمان حسین بن عبدالقادر، امیر کوکبان (متوفی ۱۱۱۲)، خطیبِ مسجد جامع شبام شد و تا زمان غلبه مهدی، صاحب المواهب محمد بن احمد (متوفی ۱۱۳۰)، بر ملوک یمن، در مَسند خطابه آن جا باقی ماند. در ۱۱۴۰ به صنعا رفت و از ۱۱۴۸ خطیب آن جا شد.
حیمی در میدان ادب و هنر
حیمی در مکاتبات ادبی بسیار توانمند بود. در شعر صاحب نظر بود و به درخواست احمد بن احمد اَنَسی (متوفی ۱۱۱۵)، دیوان وی را تصحیح کرد. اما شوکانی اشعار و آثار منثور او را متوسط ارزیابی کرده است.
مرگ احمد بن محمد حیمی
...
