ظاهربینی

لغت نامه دهخدا

ظاهربینی. [ هَِ ] ( حامص مرکب ) دیدن صورت ظاهر و بیخبر ماندن از باطن.

فرهنگ عمید

دیدن صورت ظاهر و بی خبر بودن از باطن، عمل ظاهربین.

فرهنگ فارسی

عمل و حالت ظاهر بین دیدن صورت ظاهر و بی خبر ماندن از باطن .