لغت نامه دهخدا داجن. [ ج ِ ] ( ع ص ) دستاموز. بز و غیر آن که بجائی الفت گرفته باشد. گوسفند و مرغ دست آموز. ج ، دَواجِن. ( مهذب الاسماء ): جمل داجن ؛ شتر آبکش. ( منتهی الارب ). شاة داجن ؛ گوسفند انس گرفته. ( منتهی الارب ). ج ، دَواجِن. || مقیم در جایی. ( ناظم الاطباء ).
