ثافل

لغت نامه دهخدا

ثافل. [ ف ِ ] ( ع ص ، اِ ) نعت فاعلی از ثفل. || سرگین. || آنچه بتک نشیند از هرچیز.

فرهنگ فارسی

ته نشین شونده، آنچه که ته نشین شود
نعت فاعلی از ثفل سرگین آنچه بتک نشیند از هر چیز
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم