دانشنامه اسلامی
مباح در اصطلاح: آنچه که متساوی الطرفین باشد، بی حُکمی است و مقابل مندوب ، مکروه ، حلال ، حرام و واجب است . هر کاری که فعل و ترک آن مساوی و بی تفاوت باشد.
اباحه گری در اصطلاح به معنای اباحه اندیشی و بی اعتنایی عملی به محرمات و منهیات و منکرات است.
بی تفاوتی به تعالیم دینی به معنای پای بند نبودن به ارزش های دینی است. اباحه گری از بی اعتقادی کافر یا سهل انگاری دیندار پدید می آید و در دو حوزه فردی و اجتماعی، نمود می یابد. این پدیده در حوزه فردی موجب می گردد تا آدمی وظایفی را که در برابر خود و خداوند دارد، ادا نکند و حرام را مباح شمارد و راه بی قیدی در پیش گیرد.
این پدیده در حوزه فردی موجب می گردد تا آدمی وظایفی را که در برابر خود و خداوند دارد، ادا نکند و حرام را مباح شمارد و راه بی قیدی در پیش گیرد.
زیان های اباحی گری در حوزه اجتماعی نمودی بیش تر دارد و شخص با مباح شمردن نبایدهای اجتماعی دست به هر کاری که پسند دل است، می آلاید و هنجارهای زندگی جمعی را نادیده می انگارد.
طرفداران اباحه گری معتقدند که اباحه، همانا عدم منع عقلی و شرعی از فعل یا ترک فعل است. در این مشرب فکری، اباحه به همه منهیات راه می یابد و تنها تعیین کننده منهیات و مکروهات و اصول اخلاقی و ارزش ها نه شرع مقدس بلکه عقل عملی و شرایط اجتماعی است و شرع مقدس در این میان سهمی ندارد.
