عفف

لغت نامه دهخدا

عفف. [ ع َ ف َ ] ( اِ صوت ) آواز سگ. ( آنندراج ). عفعف. عف. رجوع به عف و عفعف شود :
ز معاملات جهان کد، تو برآ کزین همه دام و دد
عفف سگی به سگی خورد لگد خری به خری رسد.میرزا بیدل ( از آنندراج ذیل عف ).

فرهنگ فارسی

آواز سگ عفعف عف

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۴(بار)
عفّت به معنی مناعت است در شرح آن گفته‏اند: حالت نفسانی است که از غلبه شهوت بازدارد پس باید عفیف به معنی خود نگه دار و با مناعت باشد . بی‏خبر آنها را از مناعتشان غنی می‏پندارد. . آنانکه قدرت تزویج ندارند خود نگه‏داری و عفّت پیش گیرند تا خدا از کرم خویش آنها را بی نیاز گرداند. در نهج البلاغه حکمت 68 آمده: «وَالْعَفافُ زیَنةُالْفَقْرِ» تملک نفس و مناعت زینت فقر است.