عزلت نشین

لغت نامه دهخدا

عزلت نشین. [ ع ُ ل َن ِ ] ( نف مرکب ) گوشه گیر. منزوی. معتزل :
به عزلت نشینان صحرای درد
به ناخن کبودان سرمای سرد.نظامی.گروهی عمل دار عزلت نشین
قدمهای خاکی دم آتشین.سعدی.