لغت نامه دهخدا
طغرلتگین. [ طُ رِ / رُ ت َ ] ( اِخ ) ابن طغرل. دومین از امرای ایلک خانیه شرقی است در 455 هَ. ق. :
آنکس که برخلاف تو آرد به رزم روی
او را بود نحوست و ادبار در قفا
ور بایدت گواهی از پار تا کنون
طغرلتگین بس است و قدرخان بر این گوا.امیر معزی ( دیوان ص 44 ).و رجوع به المعجم چ تهران ص 163 شود.
