شکر گفتاری

لغت نامه دهخدا

شکرگفتاری. [ ش َ ک َ گ ُ ] ( حامص مرکب ) شیرین زبانی. شیرین سخنی. ( از یادداشت مؤلف ) :
شکرگفتاریت را چون نیوشم
که من خود شهد و شکّر میفروشم.سعدی.و رجوع به شکرگفتار شود.