ره بین

لغت نامه دهخدا

ره بین. [ رَه ْ ] ( نف مرکب ) راه بین. راه شناس :
اندرین بحث ار خرد ره بین بُدی
فخر رازی رازدار دین بُدی.مولوی.رجوع به راه بین شود.

فرهنگ فارسی

راه بین . راه شناس

فرهنگ اسم ها

اسم: ره بین (پسر) (فارسی) (تلفظ: rahbin) (فارسی: ره بین) (انگلیسی: rahbin)
معنی: راه بین، راه شناس، ( = راه بین )، ( در قدیم ) ( به مجاز ) دانا، عارف، آگاه از حقایق امور، راه نما، رهبر