لغت نامه دهخدا دل بجای. [ دِ ب ِ ] ( ص مرکب ) ( از: دل + به + جای ) شجاع و دلیر، مقابل دلشده. که از جای نرود. که ثبات و استقامت دارد : پادشاه هوشیار و دل بجای و بیدار باید. ( راحة الصدور راوندی ).
