لغت نامه دهخدا خوشک. [ خوَش ْ / خُش ْ ]( اِ ) خشک. مقابل دریا. بر : کیست که او شما را ره نماید در تاریکی در دریا و خوشک چون بسفر روید. ( تفسیر ابوالفتوح ج 4 ص 173 ). رجوع به خشک شود.
