لغت نامه دهخدا
حضی ٔ. [ ح َض ْءْ ] ( ع مص ) افروختن آتش را یا گشادن راه آتش را تا زبانه زند. || افروخته گردیدن آتش. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). و این فعل لازم و متعدی استعمال شود. ( اقرب الموارد ).
حضی ٔ. [ ح َ ] ( ع ص ) بر وزن امیر. سخت سپید. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). || سپیدی سپید. ( منتهی الارب ). زال.
