تیز گردان

لغت نامه دهخدا

تیزگردان. [ گ َ] ( نف مرکب ) تیزگرد. تندگرد. تندرونده :
بدانید کاین تیزگردان سپهر
نتازد به داد و نیازد به مهر.فردوسی.یکی تیزگردان و دیگر بجای
به جنبش ندادش نگارنده پای.فردوسی.رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.