تهوم

لغت نامه دهخدا

تهوم. [ ت َ هََ وْ وُ ] ( ع مص ) سر فرودافکندن و جنبانیدن از خواب. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به تهویم شود.

فرهنگ فارسی

سر فرود افکندن و جنبانیدن از خواب

دانشنامه عمومی

تهوم ( عبری: תְּהוֹם ) یک کلمه عبری توراتی کتاب مقدس به معنای «عمیق» است. برای توصیف اقیانوس های اولیه و آب های پس از خلقت زمین استفاده می شود. این ریشه از یک ریشه سامی گرفته شده است که دریا را به عنوان موجودی بدون شخصیت با اهمیت اسطوره ای نشان می دهد.
همچنین از تهوم به عنوان اولین مورد از هفت سکونت دوزخ نام برده می شود که با ده کلیفات ( به معنای واقعی کلمه پوست ها ) اغلب به جای شئول در سنت کابالیستی یهودی ( کابالا ) مطابقت دارد.