لغت نامه دهخدا تندگوی. [ ت ُ ] ( نف مرکب )تندگفتار. که سخن درشت گوید. تلخ گفتار : قوی استخوانها و بینی بزرگ سیه چرده و تندگوی و سترگ.فردوسی.
