لغت نامه دهخدا تفرقه انداز. [ ت َ رِ ق َ / ق ِ اَ ] ( نف مرکب ) کسی که پراکندگی و جدایی و پریشانی و اختلاف ایجاد کند. دو بهم زن.نفاق افکن. رجوع به تفرقه و دیگر ترکیبهای آن شود.
