لغت نامه دهخدا
تربان. [ ت ُ ] ( اِخ ) قریه ای به پنج فرسخی سمرقند. ( از معجم البلدان ).
تربان. [ ت ُ ] ( اِخ ) نام وادیی است میان ذات الجیش و مَلَل و السیالة، آبهای فراوانی دارد. رسول خدا در غزوه بدر بدانجا فرودآمد و منزل عروةبن اذینة شاعر کلابی بدانجا بود. کثیر راست :
... و قد مرت علی تربان تحدی
بها بالجزع من مَلَل وسیج.
و شارح ابیات آرد: تربان قریه ای است از ملل بمسافت یک شب از مدینه... ( از معجم البلدان ). و استقبل طلحة و سعیدبن زید رسول اﷲ صلی اﷲعلیه وسلم بتربان ( فیمابین ملل و السیالة ) و هو منحدر من بدر یرید المدینه. ( امتاع ص 99 ). و رجوع به ص 65 همان کتاب شود.
تربان. [ ت ُ ] ( اِخ ) این نام در شعر متنبی آمده ، شارحان دیوان نویسند: جایی است در عراق ، و این قول اشتباه است و صحیح این است که نام نقبی است پیش از حسمی از جانب مصر، و نصر گوید ناحیتی است بین سماوة کلب و شام. ( از معجم البلدان ).
