لغت نامه دهخدا
تأکر. [ ت َ ءَک ْ ک ُ ] ( ع مص ) اکره کندن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). یعنی گود کندن. ( آنندراج ). گَوْها بزمین فروبردن درخت نشاندن را. ( تاج المصادر بیهقی ) ( از زوزنی ). گودال کندن و گود کردن زمین برای نشانیدن درخت. ( ناظم الاطباء ). تأکر زمین ؛ حفره کندن آن. ( از اقرب الموارد ) ( از قطر المحیط ).