معنی بی طاعتی

بی طاعتی

لغت نامه دهخدا

بی طاعتی. [ ع َ ] ( حامص مرکب )نافرمانی. طاعت و بندگی نکردن : نشنودم [ خواجه احمد ] که از وی تهوری و بی طاعتی که اندک دل بدان مشغول باید داشت. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 222 ).
دلت گر ز بی طاعتی زنگ دارد
هلا به آتش علم و طاعت گدازش.ناصرخسرو.بی طاعتی ای مرد همی کار ستور است
عار است مرا زین خر اگر نیست ترا عار.ناصرخسرو.بی طاعتی امروز چو تخمی است کزان تخم
فردا نخوری بار مگر انده و تیمار.ناصرخسرو.