اندرابی

لغت نامه دهخدا

اندرابی. [ اَ دَ ] ( ص نسبی ) منسوب به اندراب : ملخ اندرابی. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به اندرآب و اندرانی شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اَنْدَرابی، احمد بن ابی عمر، از مُقریان بزرگ خراسان در میانه سده ۵ق /۱۱م و صاحب کتاب الایضاح فی القراءات می باشد.
از آغاز زندگی و تحصیلات مقدماتی او اطلاعی در دست نیست. حتی شهرت انتساب او به اندراب، به سبب تعدّد مکان هایی به این نام، نمی تواند روشنگر زادگاه و خاستگاه او بوده باشد.
اساتید اندرابی
اندرابی شاگرد عده ای از محدثان و مقریان بزرگ روزگار خویش بوده، و از آنان روایت کرده است. در زمینه قرائات بیش از همه نزد ابوالحسن علی بن محمد فارسی، مُقری نیشابور شاگردی کرده است و بیش تر طرق و روایات را از او فرا گرفته، و در اسانید قرائات، هر جا که عبارت «قرأت علیه» را آورده، وی را منظور داشته است،
اساتید دیگر وی
همچنین سال ها در حوزه درس ابوعبدالله محمد ابن ابی الحسن خبازی حاضر می شده است. برخی از قرائات را نیز از ابوبکر احمد بن حسن کرمانی، و برخی را از ابوبکر محمد بن عبدالعزیز حیری، شاگرد حاکم نیشابوری روایت کرده است. گذشته از این ۴ تن استادان اندرابی که ابن جزری نام برده است، در سلسله سندهای مندرج در باب ۳۲ از الایضاح به نام دیگر استادان قرائت اندرابی دست می یابیم که برخی از آنان عبارتند از: ابوجعفر احمد بن احمد مرورودی، ابوعلی حسن بن حسین بخاری، ابوعثمان سعید بن محمد بحیری، ابوالقاسم عبدالرحمان بن احمد عطار و ابومنصور نصر بن بکر بن احمد بن حسین بن مهران، نوه پسری و شاگرد مستقیم ابن مهران.
اندرابی قطب قرائت
...
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم