لغت نامه دهخدا
امتی. [ اُم ْ م َ ] ( اِخ ) ( ابراهیم خراسانی ) از شاعران قرن دهم و از معتمدان دولت سلطان حسین میرزا گورکانی ومدتی ملازم قاضی سلطان تربتی بوده است و شخص اخیر درزمان شاه عباس حکومت مشهد را بر عهده داشته است. امتی به سال 941 هَ. ق. درگذشته است. از اشعار اوست :
منم آن میوه کز خامی به بستان هوس ماندم
ز بس ایام با من کرد سردی نیم رس ماندم
من آن مرغم که هر گه کرد عشقم میل آزادی
نوای تازه ای پرداختم تا در قفس ماندم.
جان رفت و عمرهاست که در انتظار تو
دزدیده ام بدل نفس واپسین خویش.
در چمن یار چو با آن قد و قامت برخاست
سرو بنشست ز دعوی و قیامت برخاست.
( از تذکره صبح گلشن ص 38 ) ( تذکره نصرآبادی ص 261 ).
و نیز رجوع به سفینه خوشگو و الذریعه قسم 1 از جزء 9 و تذکره روز روشن ص 71 و نتایج الافکار ص 38 و قاموس الاعلام ترکی ج 2 ص 1033 و فرهنگ سخنوران شود.
امتی. [ اُم ْ م َ ] ( اِخ ) مولانا... از شاعران قرن دهم و یازدهم بود. رجوع به عرفات العاشقین تألیف تقی الدین اوحدی حسینی کازرونی و فرهنگ سخنوران شود.
