دانشنامه اسلامی
برقی(۲۰۰-۲۷۴ یا ۲۸۰ق) از امام صادق(ع) روایت کرده است که هر گاه راه را گم کردی، صدا بزن «یا صالح! یا أبا صالح! ارشدونی إلی الطریق» (یا صالح! یاأباصالح! راه را به ما نشان دهید.) خداوند، شما را رحمت کند. شیخ صدوق(۳۰۵-۳۸۱ق) همین روایت را نقل کرده و نوشته است: روایت شده است که بخش خشکی زمین به صالح سپرده شده و بخش دریایی آن، در حمایت حمزه قرار گرفته است. البته شیخ صدوق و هیچ یک از شارحان آثار او، به جز مجلسی اول، لقب یاد شده را بر امام مهدی(ع) تطبیق نکرده اند. با توجه به این مسئله گفته اند: این روایات به گم گشته ها در بیابان مربوط است و ارتباطی به امام مهدی(ع) ندارد.
کاربرد لقب اباصالح برای امام زمان، از قرن یازدهم و زمان علامه مجلسی به بعد مرسوم شد. مجلسی حکایتی نقل می کند که شخصی به نام امیر اسحاق استرآبادی در راه مکه گم شد؛ با گفتن «یا صالح! یا أبا صالح! ارشدونی إلی الطریق»، شخصی را یافت که به او کمک کرد. در نتیجه گمان شده است که آن شخص امام مهدی است. میرزا حسین نوری نوشته است: اعراب در هنگام گرفتاری امام زمان را با «اباصالح» صدا می زنند و شاعران و ادیبان این نام را در قصیده ها و مدایح خود ذکر می کنند. وی داستان هایی را در این باره نقل کرده و نتیجه گرفته است که اباصالح، لقب امام زمان است.
