دانشنامه اسلامی
نفس را پاکی، دل را نورانیت و روح و جان را صفا و آرامش و به انسان عزت می بخشد. یاد خدا نعمتی بزرگ است که شایسته شکرگزاری است.
در روایات
امام سجاد علیه السّلام به خدا عرض می کند: «جریان ذکر تو بر زبان های ما و اجازه ای که به ما داده ای تا تو را خوانده، تنزیه کرده و تسبیح گوییم، از بزرگ ترین نعمت هایت بر ماست». «ومن اعظم النعم علینا جریان ذکرک علی السنتنا واذنک لنا بدعائک وتنزیهک وتسبیحک» یاد خدا موجب می شود خداوند از ذاکر یاد کند. امام باقر علیه السّلام فرمود: «در توراتی که تحریف نشده مکتوب است که حضرت موسی علیه السّلام از پروردگار خود پرسید: «ان موسی بن عمران لما ناجی ربه عزوجل قال یا رب ابعید انت منی فانا نادیک ام قریب فانا ناجیک فاوحی الله جل جلاله انا جلیس من ذکرنی» پروردگارا! آیا به من نزدیک هستی تا با تو آهسته راز گویم یا از من دوری تا صدایت کنم؟ خدای بزرگ به او وحی فرستاد: «یا موسی! انا جلیس من ذکرنی». امام علی علیه السّلام فرمود: «من ذکر الله سبحانه احیا الله قلبه ونور عقله ولبه» «هیچ هدایتی مانند ذکر خدا نیست». «یاد خدا نور عقل ، حیات جان ها و جلادهنده سینه هاست». در حدیث است که «هر کس در بازار هنگام غفلت مردم و کسب و کار آنها از روی اخلاص خدا را یاد کند، خداوند پاداشی برابر با هزار حسنه و کار نیک برایش نوشته، او را در روز قیامت به گونه ای بیامرزد که به قلب هیچ بشری خطور نمی کند».
در قرآن
از این رو، در جای جای قرآن به ذکر خدا سفارش شده است. و آن را با اهمیت ترین و با فضیلت ترین اعمال دانسته است.
عناوین مرتبط
...
