ابن رشیق. [ اِ ن ُ رَ ] ( اِخ ) ابوعلی حسن بن رشیق. پدرش مملوک محرَّر رومی بوده و زرگری پیشه داشته. بین 385 و 390 هَ.ق. در مسیله از شهرهای افریقیه متولد و456 یا 463 در شهر مازر واقع در صقلیه درگذشته است. او ادیبی لغوی و شاعر بود و در قیروان معز باﷲ فاطمی را مدح میگفت. وقتی در آنجا فتنه ای افتاد و قبائل عرب این شهر را غارت کردند. معز باﷲ، و ابن رشیق با او، به مهدیه گریختند خلیفه بدانجا رحلت کرد و ابن رشیق به صقلیه رفت. از تألیفات اوست : عمده در نقد شعر. قراضةالذهب فی نقد اشعار العرب. کتاب الشذوذ در لغت. کتاب الانموذج. ( از بغیةالوعاة ) ( ابن خلکان ).
