[ویکی فقه] بادیه نشینی (قرآن). بادیه نشینی اسم مصدر بادیه نشین (اعرابی) همان بیابان نشین است. بادیه نشین در احکام با شهرنشین و روستانشین یکسان است، مگر مواردی که به سبب اختلاف طبیعت زندگی بادیه نشینی با شهرنشینی و مانند آن حکم بادیه نشین متفاوت شده است. بادیه در لغت به معنای صحرا، بیابان و سرزمینی است که ساکن دائمی نداشته باشد. بادیه نشینی نیز به معنای چادرنشینی و صحرانشینی است. در این مدخل از واژه «الاعراب»، «البدو» و از جمله «لم نجعل لهم من دونها سترا» استفاده شده است. آثار بادیه نشینی ← عدم آگاهی از احکام الهی ۱. ↑ فراهیدی، خلیل بن احمد، العین، ج۸، ص۸۳، «بدء»، «بدو». ...
