لغت نامه دهخدا بائس. [ ءِ ] ( ع ص ) مردی که به وی سختی یا بلیتی یا درویشی رسیده باشد. ( منتهی الارب ). سختی رسیده. ( ربنجنی ). محتاج شونده و درویش. ( غیاث ). فقیر که درخور ترحم است. آنکه به بلیتی دچار است. مرد بدحال از غایت فقر.
