دانشنامه اسلامی
حفر (۲ بار)
«حافِرَه» از مادّه «حفر» در اصل به معنای کندن زمین است; و اثری که از آن باقی می ماند «حفره» نامیده می شود. سم اسب را «حافر» می گویند، چون زمین را حفر می کند; سپس «حافره» به عنوان کنایه در حالت نخستین استعمال شده; زیرا انسان از راهی که می رود، زمین را با پای خود حفر می کند و جای پای او باقی می ماند و هنگامی که باز می گردد در همان «حفره های نخستین» گام می نهد و لذا این واژه به معنای «حالت اول» آمده است. باید توجّه داشت که اسم فاعل در اینجا به معنای اسم مفعول و «حافِرَة» به معنای «محفورة» است.
