استوار گیر

لغت نامه دهخدا

استوارگیر. [ اُ ت ُ ] ( نف مرکب ) محتاط.

فرهنگ فارسی

محتاط
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال تک نیت فال تک نیت فال اوراکل فال اوراکل فال نخود فال نخود فال سنجش فال سنجش