لغت نامه دهخدا
اجبال. [ اِ ] ( ع مص ) بکوه شدن مردم : اجبلوا؛ بکوه رفتند. ( منتهی الارب ). || بسختی زمین رسیدن. بزمین سخت رسیدن. به تُرس رسیدن در کندن. ( تاج المصادر ). به دِج رسیدن : اَجْبَل َ الحافر. ( منتهی الارب ). || نرم آهن شدن. آهنشان نرم گشتن ( ظاهراً بمعنی کند شدن شمشیر باشد؟ ): اجبل القوم. ( منتهی الارب ). || مجبول و مجبور ساختن کسی را بر چیزی : اجبله علی الشی ٔ. ( منتهی الارب ). || بخیل یافتن کسی را: اجبله ؛ یافت او را بخیل. ( منتهی الارب ). || کند شدن خاطر. فروماندن از گفتار. دشوار شدن سخن : اجبل الشاعر؛ دشوارشد بر وی سخن. ( منتهی الارب )؛ به تنگنا افتاد شاعر.
