لغت نامه دهخدا
ابیر. [ اَ ] ( اِ ) دلو آب. || شراره آتش. ( شعوری ). و این کلمه بمعنی دوم مصحف ابیز است.
ابیر. [ اَ ] ( اِخ ) نام چشمه ای است از بنی اُبیر از نواحی هجر پائین احسّا. ( مراصد ). || موضعی است به بلاد غطفان. و گویند آبیست بنی القین بن حسر را. ( مراصد ). || نام ابن العلاء محدّث.
