لغت نامه دهخدا
معزالدین. [ م ُ ع ِزْ زُدْ دی ] ( اِخ ) لقب دیگر شهاب الدین محمد غوری بوده است. رجوع به شهاب الدین محمدبن بهاءالدین و طبقات سلاطین اسلام ص 263 و حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 607 و فهرست تاریخ جهانگشا ج 2 شود.
معزالدین. [ م ُع ِزْ زُدْ دی ] ( اِخ ) رجوع به مبارکشاه ثانی شود.
معزالدین. [ م ُ ع ِزْ زُدْ دی ] ( اِخ ) ابن حدیده وزیرناصرالدین اﷲ خلیفه عباسی بوده است. و رجوع به تجارب السلف چ 1 ص 329 و حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 327 شود.
معزالدین. [ م ُ ع ِزْ زُدْ دی ] ( اِخ ) اسماعیل سومین از سلاطین ایوبی عربستان ( 593-598 هَ. ق. ). ( طبقات سلاطین اسلام ص 69 ). و رجوع به اسماعیل بن طغنکین شود.
معزالدین. [ م ُ ع ِزْ زُدْ دی ] ( اِخ ) اصفهانشاه. رجوع به اصفهانشاه شود.
معزالدین. [ م ُ ع ِزْ زُدْ دی ] ( اِخ ) بهرامشاه از سلاطین مسلمان دهلی بوده است ( 637-639 هَ. ق. ) و رجوع به طبقات سلاطین اسلام ص 265 و 268 و حبیب السیر چ خیام ج 3 ص 620 شود.
معزالدین.[ م ُ ع ِزْ زُدْ دی ] ( اِخ ) حسین بن ملک غیاث الدین هفتمین از ملوک آل کرت. وی به سال 732 هَ. ق. پس از برادر خود ملک حافظ در هرات به امارت نشست و چون سلطان ابوسعید بهادرخان درگذشت ملک معزالدین بالاستقلال قدرتی یافت و خطبه به نام خویش خواند. و به سال 742 با وجیه الدین مسعود سربداری به جنگ پرداخت و بر او غلبه یافت. ملک معزالدین 39 سال سلطنت کرد و به سال 771 درگذشت. و رجوع به آل کرت و حسین کرت در همین لغت نامه و حبیب السیر چ خیام ص 380 و قاموس الاعلام ترکی شود.
معزالدین. [ م ُ ع ِزْ زُدْ دی ] ( اِخ ) سنجر شاه ، اولین از اتابکان الجزیره ( 576-605 ) ( طبقات سلاطین اسلام ص 145 ).
معزالدین. [ م ُ ع ِزْ زُ دْ دی ] ( اِخ ) عمر شیخ پسر سوم امیر تیمور لنگ بود که پس از غلبه بر آل مظفر و فتح شیراز به حکومت فارس تعیین شد و یک سال بعد به سال 796 هَ. ق. ضمن لشکرکشی به دیاربکر در کردستان کشته شد.و رجوع به حبیب السیر ص 416، 441، 444 و 459 و قاموس الاعلام ترکی و تاریخ عصر حافظ تألیف دکتر غنی شود.
معزالدین. [ م ُ ع ِزْ زُدْدی ] ( اِخ ) محمود، دومین از اتابکان الجزیره ( جلوس به سال 605 هَ. ق. ). ( از طبقات سلاطین اسلام ص 145 ).
