ناحور

لغت نامه دهخدا

ناحور. ( اِخ ) جد ابراهیم است. ( قاموس کتاب مقدس ). رجوع به ناخور شود.
ناحور. ( اِخ ) ( به معنی آخر انداختن ) یکی از برادران ابراهیم بودکه ملکه دختر حاران برادر خود را تزویج نموده در شهر ناحور سکونت ورزید. ( از قاموس کتاب مقدس ص 864 ).

فرهنگ فارسی

بمعنی : آخر انداختن یکی از برادران ابراهیم بود که ملکه دختر حاران برادر خود را بزویج نمود .

دانشنامه عمومی

ناحور ( عبری:נָחֹור ) به معنی «صفیر کشیدن» از شخصیت های تنخ یهودی و عهد عتیق در انجیل است که نامش نخستین بار در کتاب پیدایش آمده است. ناحور پسر سروج پسر رعو پسر فالج، پدر تارح و پدربزرگ ابراهیم بود. مادرش ملکا دختر قابر بود. ناحور با اوسکه دختر نستا و نواده اورقادیم که از نسل ارفکشاد بود، ازدواج کرد. هنگام تولد تارح، ناحور ۲۹ سال داشت. ناحور تا ۱۴۸ سالگی زندگی کرد. او هشت فرزند داشت که لابان پدر رفقه و بتوئیل پدر لیه و راحیل دو تن از ایشان بودند. با این حال برخی از مفسرین تورات پدر لابان را ناحور دیگری دانسته اند. نام ناحور در نسب نامه عیسی و نسب نامه محمد پیغمبر اسلام ذکر شده است.