ملک قمی. [ م َل ِ ک ِ ق ُ ] ( اِخ ) ملک الشعرای پایتخت سلطان ابراهیم عادل شاه تخت نشین بیجاپور. او دختر خود را به ظهوری داده بود. ( غیاث ) ( آنندراج ). به سال 987 هَ. ق. به هندوستان سفر کرد و به سلک منتسبان ابراهیم عادل شاه ثانی پیوست و به سال 1025 هَ. ق. درگذشت. از اوست : رفتم که خار ازپا کشم محمل نهان شد از نظر یک لحظه غافل گشتم و صدساله راهم دور شد. رجوع به آتشکده آذر و تذکره هفت اقلیم ، اقلیم چهارم و مجمعالخواص ص 189 و 190 و فهرست کتابخانه مدرسه سپهسالار ج 2 ص 683 و قاموس الاعلام ترکی ص 4403 شود.