ویج

لغت نامه دهخدا

ویج. [ وَ ] ( ع اِ ) چوب فدان. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( آنندراج ). گاوجار. ( مهذب الاسماء ).
ویج. ( ص ، اِ ) ویژ. ویژه.
- ایران ویج ؛ ایران مرکزی. کشور ایران.
|| بیج. حرامزاده. سند.