لغت نامه دهخدا نافتاده. [ ف ُ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) نیفتاده. || واقعناشده. رخ نداده. حادث نشده. || که مبتلا و ناتوان نشده است. که شکست نخورده است. مقابل افتاده به معنی درمانده : مستی به نخست باده سخت است افتادن نافتاده سخت است.نظامی.
