قیان

لغت نامه دهخدا

قیان. ( ع اِ ) ج ِ قَیْن. بندگان. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( از آنندراج ). رجوع به قین شود.

فرهنگ عمید

= قینه

فرهنگ فارسی

بندگان و آن جمع قین است