لغت نامه دهخدا
و آن کجا بگوارید ناگوار شده ست
و آن کجا نگزایست گشت زود گزای.رودکی.- جانگزای ؛ آزاررساننده جان :
بیا ساقی آن شربت جانفزای
بمن ده که دارم غمی جانگزای.نظامی.بسی نیز قاروره جانگزای.نظامی.- دولت گزای ؛ آسیب رساننده دولت :
به دولت گزایان درآرد گزند.نظامی.- روح گزای ؛ آزاردهنده روح :
اهتمام تو هست جان پرور
انتقام تو هست روح گزای.شمس فخری.- عمرگزای ؛ زیان رساننده به عمر :
ز عمر برده وصالت کزو بشیرینی
فراق عمرگزایت همانقدر تلخ است.ظهوری ( از آنندراج ).- مردم گزای ؛ آزاردهنده مردم. زیان رساننده به مردم :
همه آدمی خوار و مردم گزای
ندارد در این داوری مصر پای.نظامی.از من بگو حاجی مردم گزای را
کو پوستین خلق به آزار میدرد.سعدی ( گلستان ).مکش بچه مار مردم گزای
چو کشتی در آن خانه دیگر مپای.سعدی ( بوستان ).رجوع به گزا شود.
