لغت نامه دهخدا نابختیار. [ ب َ ] ( ص مرکب ) بدبخت. واژگون بخت. آنکه وی را بخت یاری ندهد. مقابل بختیار : بدو گفت کای شاه نابختیارز نوشین روان در جهان یادگار.فردوسی.
