گرفته لب

لغت نامه دهخدا

گرفته لب. [ گ ِ رِ ت َ / ت ِ ل َ ] ( ص مرکب ) کنایه از مردم خاموش باشد. ( برهان ) :
دید مرا گرفته لب آتش پارسی ز تب
نطق من آب تازیان برده به نکته دری.خاقانی ( دیوان عبدالرسولی ص 429 ).

فرهنگ عمید

ساکت، خاموش، لب فروبسته.

فرهنگ فارسی

خاموش ساکت : دیدی مرا گرفته لب آتش پارسی زتب نطق من آب تازیان برده زنکت. دری . ( خاقانی )