پادیاو
فرهنگ فارسی
پادیاب شستن و پاکیزه کردن چیزها با دعا خواندن باشد
دانشنامه آزاد فارسی
در معماری ایرانی، حیاط محصوری که حوضی در آن قرار داشته، و یا جوی آبی از آن عبور می کرده است. به نقل از محمد کریم پیرنیا، در فارسی کهن و میانه «پادیاو»، «پادیاوی» یا «پادیاب» به معنای طهارت و شست وشو بوده است، و تشتِ آبِ مخصوص شست وشو را نیز «پادیاب دان» می گفته اند. در معماری پیش از اسلام، فضایی برای شست وشوی معمولی (نه استحمام) بوده است. پس از اسلام به وضوخانه یا میان سرا و جلوخان مسجد تبدیل شد، اما همچنان کارکرد تطهیر دارد. واژۀ پادیاو، که در فارسی کهن به صورت «پالْیاو» و «پت سیاو» نیز تلفظ می شده، به زبان های اروپایی راه یافت و به صورت «پاسیو» و «پاتیو» و «پیشیو» درآمده است.
