لغت نامه دهخدا
هتی. [ هََت ْی ْ ] ( ع اِ ) وقتی از شب. ( منتهی الارب ). وقت و هنگام ، بخصوص هنگام از شب. ( ناظم الاطباء ): مضی هتی من اللیل ؛ یعنی هزیع، ثلث یا ربع آن. ( معجم متن اللغة ). ج ، اهتاء. ( معجم متن اللغة ). هت ء [ هَِ / هََ ت ْ ءْ ].
هتی. [ هََ تی ی ] ( ع اِ ) وقت. هنگام. ( اقرب الموارد ) ( تاج العروس ) ( منتهی الارب ). هزیع.بیشتر در شب و گاهی در مورد روز هم استعمال شود. ( معجم متن اللغة ). قسمتی از زمان. هَت ء. هِت ْءْ. هَتی ٔ.هِتاء. هیتْاءْ. هیتاء. هَتاءة. هُتاءَ. هِتَاءْ.
هتی ٔ. [ هََ ] ( ع اِ ) وقت. هنگام. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( تاج العروس ).بیشتر در مورد شب و گاهی نیز در روز به کار رود. ( معجم متن اللغة ). برخه ای از زمان. هَت ء. هِت ء. هَتی .هِتاء. هیتاء. هیتَاءْ. هَتاءة. هُتاءة. هِتَاءْ.
