ساوجی

لغت نامه دهخدا

ساوجی. [ وَ ] ( ص نسبی ) منسوب به ساوه.
ساوجی. [ وَ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان مرکزی بخش مریوان شهرستان سنندج واقع در 24 هزارگزی شمال باختری دژ شاهپور و دو هزارگزی مرز ایران و عراق. هوای آن سرد و دارای 150 سکنه است. آب آنجا از چشمه تأمین میشود. محصول آن غلات ، لبنیات ، حبوب. شغل اهالی زراعت و گله داری و راه آن مالرو است و در تابستان میتوان اتومبیل برد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).
ساوجی. [ وَ ] ( اِخ ) سعدالدین محمد، وزیر غازان خان که پس از خواجه رشیدالدین فضل اﷲ سمت وزارت یافته است. رجوع به تاریخ گزیده ص 416، 593، 597، 598 و سعدالدین محمد شود.
ساوجی. [ وَ ] ( اِخ ) سلمان... رجوع به سلمان ساوجی شود.
ساوجی. [ وَ ] ( اِخ ) سهلان. معاصر سلطان ملکشاه سلجوقی بود و در علم و حکمت سرآمد زمان خود بود. ( تاریخ گزیده ص 807 ).
ساوجی. [ وَ ] ( اِخ ) صدرالدین ، در ذهن عدیم المثل بود تا بمرتبه ای که چند جزو از کتاب بیک خواندن یاد میگرفت. قصیده حسنادر علم عروض و قوافی از تصانیف اوست. بعهد هلاکوخان بتهمت ساحری شهید شد. ( تاریخ گزیده صص 806 - 807 ).

فرهنگ عمید

۱. از مردم ساوه.
۲. مربوط به ساوه.

فرهنگ فارسی

ابو الفضل مجد الدین محمد بن (حاج میرزا ) فضل الله دانشمند و شاعر و خوشنویس ( و. ساغوه ۱۲۴۸ - ف.تهران ۱۳۱۲ه. ق. ) . او از طایفه شاملو بود و در تهران نشو و نما و کسب علم کرد. در طب و ادب و شاعری و خوشنویسی مهارت یافت و در حوزه مولفان (( نامه دانشوران ) ) شرکت داشت . خط نستعلیق را استادانه می نوشت .
( صفت ) منسوب به ساوه از مردم ساوه ( ساوج ) ساوه یی : سلمان ساوجی .
صدرالدین در ذهن عدیمالمثل بود