عیب بین

لغت نامه دهخدا

عیب بین. [ ع َ / ع ِ ] ( نف مرکب ) عیب بیننده.عیب جوی و نکته سنج و بداندیش. ( ناظم الاطباء ). بیننده زشتیها و بدیها : حکیمی به رمز وانموده است که هیچکس را چشم عیب بین نیست. ( تاریخ بیهقی ). آدمی هرچند زیرکتر باشد عیب بین تر باشد. ( کتاب المعارف ).
بر او گر عیب بین چشمی گشاید
به چشمم جز هنر جستن نیاید.ظهوری ( از آنندراج ).ببین به ناوک کج تا تو را شود روشن
که عیبناک شود هرکه عیب بین باشد.ملانور ( از آنندراج ).

فرهنگ عمید

کسی که عیب ها و بدی های دیگران را می بیند و آشکار می سازد.

فرهنگ فارسی

عیب بیننده عیب جوی و نکته سنج و بد اندیش بیننده زشتیها و بدیها