غالیه بوی

لغت نامه دهخدا

غالیه بوی. [ ی َ / ی ِ ]( ص مرکب ) آنچه بوی غالیه دهد. غالیه بو :
من وآن جعدموی غالیه بوی
من و آن ماهروی حورنژاد.رودکی.تا پدید آیدت امسال خط غالیه بوی
غالیه تیره شد و زاهری و عنبر خوار.عماره.کاین ز تبش آبله رویت کند
وآن ز نفس غالیه بویت کند.نظامی.ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی
تو آب چشمه حیوان و خاک غالیه بوئی.سعدی.

فرهنگ فارسی

( غالیه بو ی ) ( صفت ) آنکه یا آنچه بوی غالیه دهد .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم