عصیان گر

لغت نامه دهخدا

عصیان گر. [ ع ِص ْ گ َ ] ( ص مرکب ) یاغی. گردنکش. سرکش. عاصی. || گناهکار. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ عمید

۱. = عاصی
۲. گناهکار.

فرهنگ فارسی

یاغی گردنکش