شپل

لغت نامه دهخدا

شپل. [ ش ِ ] ( اِ ) شپلت. شپیل. شفل. پایه و مرتبه. ( برهان ) ( انجمن آرا ). پایه و مرتبه و منزلت و جاه. ( از ناظم الاطباء ). || پاچه شتر را گویند از آنجا که به زمین نزدیک است. ( از برهان ) ( از ناظم الاطباء ). سپل. سول. سفل. || صدا و آوازبلند کردن. ( برهان ). صدا بلند کردن. ( انجمن آرا ).
شپل. [ ش ِ ] ( اِ صوت ) آواز شافوت را گویند و آن صدایی باشد که کبوتربازان در وقت کبوتر پرانیدن از دهان خارج کنند. ( از برهان ) ( از انجمن آرا ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ عمید

۱. صدایی که با گذاشتن دو سرانگشت میان لب ها از دهان برمی آورند، سوت، سافوت.
۲. پایه، مرتبه و منزلت.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - صدا و آواز بلند . ۲ - صدایی باشد که کبوتر بازان در وقت کبوتر پرانیدن از دهان بر آورند .