طاحون

لغت نامه دهخدا

طاحون. ( ع اِ ) آسیا. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). رجوع به طاحونه شود :
بر در یاران تهیدست آمدن
هست بی گندم سوی طاحون شدن.مولوی.چون شما را حاجت طاحون نماند
آبرا از جوی اصلی باز راند.مولوی.

فرهنگ عمید

= آسیا

فرهنگ فارسی

طاحونه: آسیا، آسیاب
( اسم ) آسیا طاحونه . یا طاحون هوا ( هوایی ) . آس بادی آسیایی که با باد گردد .